"ไม่ต้อง...ฉันจะทำเอง นายออกไปเถอะ" "ผมทำให้น่า เรโช ไม่เป็นไรสักหน่อย เธออยู่เฉยๆก็ได้" น่าเศร้าที่ความเอาใจใส่ของเขากลับไปกระตุ้นโทสะของหญิงสาว เธอพลั้งปากขึ้นเสียงใส่ว่า "ฉันบอกให้ออกไป!" เสียงแข็งจนลูกหมาผมทองตรงหน้าหงอยลงไปถนัดตา "ไม่เห็นต้—" คาคาวาชาชะงักคำพูดตัดพ้อที่จุดขึ้นมายังปลายลิ้น ก่อนเปลี่ยนคำพูดตนเองอย่างรวดเร็ว จนหากไม่ได้ยินคงไม่ทันสังเกต

"ตกลง...งั้นเดี๋ยวผมไปรอที่ห้องรับแขกนะ ถ้าเธอโอเคเมื่อไหร่ ไว้เดี๋ยวไปเดินเล่นกัน" เขาพูดกับเธอเช่นนั้นก่อนผละตัวออกจากห้องทานอาหารไป แต่เมื่อประตูปิดลงเขาจึงยอมปล่อยให้ตน ได้ไถลตัวลงนั่งกอดเข่า เขาน้อยใจ...ต่อให้จะชินกับความปากร้ายของเธอก็ยังน้อยใจอยู่บ้าง หนึ่งคือเพราะกลัวถูกเกลียด สองคือเพราะเขารู้ว่าจะมีคนอ่อนลงให้จึงได้ใจอยู่บ้าง