เป็นอีกวันที่ยังคงออกมาเดินเตร็ดเตร่ในเมืองแม้จะเป็นวันหยุด ส่วนหนึ่งก็เพราะซื้อขนมปังจากร้านโปรดอย่างซาโบเท็นเรียบร้อยดีแล้ว แถมกำลังอุ้มเป็นถุงไปเดินกินไปอีกด้วย คอยสอดส่องชาวเมือง แม้ว่าวันนี้จะไม่ใช่เวรของหน่วยจิโกคุก็ตาม เพราะคนเดือดร้อนใช่ว่าจะสามารถรอรับการช่วยเหลือตามตารางเวลาได้ตลอด "..." คิดถูกแล้วจริง ๆ ที่แวะดู อย่างน้อยก็ได้ช่วยพาคุณยายข้ามถนนแหละนะ
นิทานก่อนนอนพี่เซริวสนุกจัง อยากฟังอีกอ่ะ👀 ชอบมากเรื่องผีก่อนนอน
เห็นว่าไม่รับก็วกมือกลับ แกะซองลูกอมแล้วดีดมันเข้าปากไปเงียบ ๆ "..." เหมือนจะจ้องแต่ที่จริงกำลังยืนเหม่อ ประมวลผลไม่ออกเลยนิ่งสนิทไปซะแล้ว
พอคิดดูดี ๆ ตอนนี้เขาน่าจะเป็นคนที่มาก่อน สิ่งสำคัญอย่างการบอกยินดีต้อนรับก็คงจะสำคัญ "..." ยื่นเอาลูกอมมะนาวส่งให้หนึ่งเม็ดถ้วน ถือซะว่าเป็นของแทนคำแสดงการต้อนรับก็แล้วกัน
( พอเล่ามาถึงตรงนี้ ตอนแรกที่ไม่คิดจะตั้งใจฟังแต่แค่บังเอิญผ่านมาพอดีเฉย ๆ ก็อดลุ้นตามไม่ได้ ก็มันน่าฟังต่อจนนอนไม่ได้เลย!? ) เป็นอะไรเหรอ? เป็นอะไรน่ะ? ใช่ชานมไข่มุกอะป่าว?? ( คอยลุ้นตามจนอดถามแทรกไม่ได้ แต่เพราะคอกำลังแห้งพอดี, ถ้าได้น้ำหวาน ๆ เย็นชื่นใจสักอย่างคงดีสุด ๆ เลยน้า )
"แล้วก็นะ... ตอนที่ผู้ชายคนนั้นจอดรถทิ้งไว้บนสะพานน่ะ พอเจ้าตัวเปิดกระป๋องเบียร์ของตัวเองทำท่าจะนั่งดื่มซึมซับบรรยากาศซักหน่อย กลายเป็นว่าของเหลวในนั้นดันไม่ใช่เบียร์ แต่เป็น...."
"..." ทำหน้าแบบไม่เข้าใจจากใจจริง แล้ว.. จะให้พูดอะไรล่ะ?
