Snýst um margt annað en að vera trans líka, en ég hef eytt ævinni í að smækka mig niður eins mikið og ég gat, taka ekkert pláss, stóð aldrei með mér. Talaði oft ekki að fyrra bragði, og svo ótal margt annað. Það er svo slítandi.

Það er ótrúleg tilfinning að finnast maður geta tekið pláss, ég er eiginlega að læra að lifa lífinu alveg upp á nýtt. Ef fólk hefði ekki barist fyrir mínum réttindum myndi ég líklega enn vera í skápnum. Aldrei klifrað úr líkkistunni. Bara vofa af sjálfum mér.