voor ons zien. [...] Filosofie is er vaak goed in zulke idealen onder woorden te brengen. Het tekort tonen, daar zijn films weer erg goed in.’ Een (iets) uitgebreidere bespreking verscheen in de Boekenbijlage van NRC van 13 september.

mij betreft het mooiste van het boek. ‘We hebben een fraai klinkend ideaal, “dit verstaan wij onder echte liefde”,’ zo concludeert hij na uitgebreid zijn licht te hebben opgestoken bij The art of loving van de Duits-Amerikaanse filosoof Erich Fromm. ‘Maar we kunnen het nauwelijks concreet

beschouwing aan het geweld: het andere hoofdingrediënt van de mainstream-cinema? Minder dan film en filosofie met elkaar te versmelten laat Rood zien hoe beide elkaar nodig hebben. Misschien verwoordt hij dat het beste in zijn hoofdstuk over de vraag ‘Hoe kan ik werkelijk van iemand houden?’ – wat

andere portals beschikbaar zijn. Even vaak loop je naar de boekenkast om je filosofische twijfels te bevestigen of lacunes aan te vullen: waarom valt bij het hoofdstuk over seks nergens de naam van Georges Bataille? En waarom wijdt Rood, naast een hoofdstuk over de erotiek, niet een even boeiende

dat de filosofie een stapje terug kan doen om het héle beeld in kaart te brengen. Dat leidt in dit boek tot charmante beschouwingen met af en toe een vleug van wijsheid. Keer op keer veer je tijdens het lezen van dit boek op uit je stoel om te zien of de films waarnaar Rood verwijst op Netflix of

toneel deelt de cinema de eenzijdigheid dat ze drama moet zijn om te kunnen boeien, en dus brengt ze vrijwel altijd uitzonderlijke situaties in beeld. Dat kan de scherpe kantjes van het leven goed over het voetlicht brengen, maar is voor het bestaan als geheel weinig representatief. Dan is het goed

zijn boek in evenwicht, omdat de praktijk, die de film in beeld brengt, zich volgens hem vaak tegen die diepzinnigheid verzet. De wereld is complexer en weerbarstiger dan de theorie vaak wil. Omgekeerd is film-alleen, zo geeft hij toe, een povere leermeester voor het leven. Met de literatuur en het

dan nog blijft de vraag wat die twee eigenlijk met elkaar te maken hebben. In programma’s en boeken die onder die noemer verschijnen fungeert de film veelal als een soort aangever van filosofische problemen, waarop deze of gene wijsgerige tekst dan een diepzinnig antwoord geeft. Rood brengt dat in

leven/naast jou, en staan we nooit meer op.’ Het profetisch parool is een liefdeszucht geworden, maar het visioen is niet verloochend. ‘Ik wil weten hoe verder,’ fluistert zij de wind toe waarin zij Lanceloet hoort, ‘ik wil verder/Je mag mee als je wil./Ja ik wil//zegt de wind –’

machthebbers die handelen in dood en oorlog (‘weet u dat, Majesteit?’). In de nieuwe bundel heet zij ‘Jenny, Gwen, Guinevere’: gemalin van een zegevierende Arthur maar geliefde van een ander: ‘Ik droomde ik liet me omtoveren/voor jou [...] Van nu af ga ik alles zingen/en is stilliggen mijn liefste