Ik probeer mijn tranen eigenlijk ook nooit te stoppen, tenzij ik op mijn werkplek zit. Mijn collega's zijn dan overigens wel de eersten om te zeggen dat ik gewoon even achter of beneden moet gaan zitten om even uit te huilen. Tijd is een raar fenomeen bij verlies.

Daar kom ik ook achter idd. Heb al vele mensen verloren, maar mijn man verliezen is toch een heftiger emotie, bij mij i.i.g.