ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรกับเสียงผิวปากนั้น ทว่านึกแปลกใจนิดหน่อยที่จู่ ๆ อีกฝ่ายก็เดินกลับไปนั่ง ตอนแรกเขาคิดว่าจะยืนเต้นเพลงช้าต่ออีกสักหน่อยเพราะเริ่มคุ้นชินกับคนในฟลอร์บ้างแล้ว เพลงช้าแบบนี้มักเปิดโอกาสให้ได้พูดคุยกว่าเพลงเร็ว แต่ก็ไม่เป็นไร สุดท้ายโยก็เดินตามกลับไปนั่ง ไม่มีอาการหอบเหนื่อยแสดงให้เห็นแม้แต่น้อย ราวกับเมื่อกี้ไม่ได้ไปเต้นมา +

ทันทีนั่งลงตรงเก้าอี้เคาน์เตอร์ก็ได้ยินตัวเลือกของอีกคนและเรื่องวงเหล้าสมัยมหาลัย ซึ่งเขาไม่คิดแสดงความเห็นอะไรเป็นพิเศษ โยยกมือขึ้นจัดหน้าม้าที่กระเซิงเพราะการเต้นให้เข้าที่เข้าทาง ระหว่างนั้นก็คิดคำถามไปพลาง “ตรงนั้น—ได้มายังไงครับ” ถามแล้วยกนิ้วขึ้นแตะคิ้วขวาของตัวเอง เขากำลังพูดถึงแผลเป็นบนหน้าอีกฝ่าย