คุยกับเพื่อนไต้หวันบางคนแล้วรู้สึกแบบ เห้ย คือเขารู้ประวัติศาสตร์บ้านตัวเองเยอะมาก โดยเฉพาะประวัติศาสตร์กระแสรอง (เช่นแบบ ประวัติภาษาไต้หวัน กลุ่มชาติพันธุ์ ชุมชนทางการเมืองที่เข้ามาก่อนหลัง ฯลฯ) แล้วหลายคนคือ political consciousness ชัดมาก ฮือ ถ้าเขาถาม แล้วบ้านเธอล่ะ นี่ก็จะแบบ อ่า ฉันรู้อะไรเกี่ยวกับไทยบ้างนะ 🥲

ทุกครั้งที่คุยกับเพื่อนไต้หวัน นี่อยากพุ่งตัวไปอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ไทยเลย แล้วต้องไม่ใช่ประวัติศาสตร์ส่วนกลางอย่างเดียว ต้องอ่านครอบคลุมประวัติศาสตร์พื้นถิ่นหลาย ๆ ที่ หลาย ๆ เรื่องเล่าด้วย ตอนนู้นเพื่อนพาเดินถนนนึงในไทเป เขาก็เล่าได้เป็นฉาก ๆ เลย อันนี้เป็นย่านเก่า เคยมีการค้าใบชา ฯลฯ แต่ถ้าเขาถามเรื่องเจริญกรุง เยาวราช นี่ก็จะแบบ อ่า ขอค้นแป๊บนะครับ 555555

นี่ว่าเพราะการศึกษาไต้หวันผ่านการพัฒนามาหลายรอบแล้ว ตอนทำธีสิสป.โทนี่เห็นชัดเลยว่าหลักสูตรและหนังสือเรียนไต้หวันยุค 1950-1970 คือประวัติศาสตร์จีนล้วนๆ เพิ่งมารื้อฟื้นและศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นช่วง 1990 เพราะงั้นไม่แปลกที่ประวัติกระแสรองๆ ในไต้หวันจะเป็นเรื่องสำคัญ เพราะการเล่าประวัติศาสตร์ไต้หวันจะต้องผูกกับผืนแผ่นดินไต้หวันเอง