ใช่แล้วนิเรคิดถูก สุโออารมณ์ดีกว่าทุกวัน เพราะวันนี้ตัวเขาได้เป็นเป้าหมายของแมวสองสี "ยิ้มแบบนั้นน่าหมั่นไส้จัง" เพื่อนในห้องคนอื่นพยักหน้าเห็นด้วยตามไปกัน ทำให้สุโอหัวเราะออกมาเบาๆ 'โชคดีจังแฮะที่ใส่ต่างหู' 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
(แถม) "แมววิ่งหนีไปซะแล้วล่ะ" คิริวที่นั่งกดมือถืออยู่เอ่ยขึ้นมาพร้อมมองไปที่เจ้าของผ้าปิดตาและพู่ตกแมว "โฮ้ยสุโอ นายน่าอิจฉาชะมัด" เพื่อนในห้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้นตาม นิเรที่ขะมักเขม้นจดข้อมูลอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นทักสุโอที่ตอนนี้ดวงตาสีฝางปิดลงและยกยิ้มกว้างกว่าทุกวัน "สุโอซังอารมณ์ดีจังนะครับ" "คิดแบบนั้นหรอนิเรคุง"
ซากุระที่เพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แก้มขาวนวลก็ฉีดสีแดงเหมือนมะเขือเทศ "มะ.มองอะไรห้ะ! เจ้าพวกบ้า!" ซากุระมองตื่นๆ พร้อมกับเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก สายตาเป็นประกายของทุกคนที่จ้องเขาและรอยยิ้มเหมือนได้เห็นของดี ทำให้ซากุระขนลุกขนพอง 'อะไรวะ สายตาแบบนั้น!' ใบหน้าของเจ้าแมวสองสีฉีดแดงกว่าเดิม รู้ตัวอีกทีสองขาก็วิ่งออกจากห้อง1-1ไปแล้ว
และการกระทำทั้งหมดของหัวหน้าห้องตัวเล็กก็อยู่ในสายตาของเพื่อนร่วมห้องทุกคน และเจ้าของพู่ที่ยืนกลั้นขำอยู่ และนอนว่าซากุระไม่รู้ตัวเลย จนสุโอเรียกชื่อเขาขึ้นมา "ซากุระคุง" "!!!" ซากุระชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาสองสีจ้องมองสุโอด้วยความงุนงงสักพักก่อนสลับมามองมือของตน ซากุระรีบสะบัดมือออกและรีบถอยห่างจากสุโอทันที ท่าทางอย่างกับแมวที่กำลังขู่ฟ่อแฟ่ในสายตาของพวกเขา
พอเห็นมันขยับแล้วรู้สึกกวนใจแปลกๆ อยากจะเข้าไปจับให้มันหยุดเคลื่อนไหวซะที หยุดแกว่งไปมาสักทีไอ้พู่บ้า! ซากุระจ้องมันนานพอที่จะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเข้าไปใกล้สุโอตอนไหน พู่ห้อยต่างหูนั่นดึงดูดสายตาของซากุระเหลือเกิน มือเล็กยื่นเข้าไปแตะพู่แล้วม้วนไปมาในมือ ผลักมันเบาๆให้แกว่งไปตามแรง
ในระหว่างช่วงพักของวันหนึ่งที่ไม่มีเวรลาดตระเวน ห้อง1-1ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องเรียนเช่นเคย บ้างคุยกันหรือเล่นมือถือ แต่มีเพียงเด็กหนุ่มเจ้าของผมสองสีที่นั่งเท้าคางนิ่งอยู่ที่โต๊ะ ไม่ใช่ว่าซากุระจะอยากร่วมวงด้วย แต่เพราะตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่ ลูกแก้วสองสีจับจ้องไปยังพู่ยาวสีเหลืองที่ขยับไปตามการเคลื่อนไหวของเจ้าของมัน