#โคโตซากุ#ออลซากุ 🍳🌸(c) ตอนนี้โคโตฮะกำลังอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัด ท่ามกลางกลุ่มหญิงสาว ที่กำลังรบเร้าขอช่องทางติดต่อของเขา จะไล่พวกหล่อนไปไกลๆก็ดูท่าจะไม่ดีเท่าไหร่นัก จึงได้แต่ปฏิเสธไปอย่างสุภาพแทน แต่ตอนนี้ชักเริ่มรำคาญเสียแล้ว "เกะกะขวางทางเป็นบ้า"

จะได้พบกันอีกมั้ยนะ? ชายหนุ่มคิดในใจแล้วเดินไปเก็บกวาดโต๊ะให้เรียบร้อย โครม!! เสียงดังจากนอกร้านเรียกให้เขาต้องออกมาดู เอาล่ะ....จากนี้เราคงได้เจอกันบ่อยๆสินะ ซากุระ...

บรรยากาศกระอักกระอ่วนถูกลบโดยคุณตายามะที่กำลังจะออกจากร้าน ก่อนจะแยกย้ายกัน "ขอบคุณแล้วก็ขอโทษอีกครั้งนะ" "มะ..ไม่เห็นเป็นไร คราวหลังก็อย่ามัวแต่เกรงใจ ไม่ชอบก็รีบปฏิเสธซะ" "รู้แล้วน่า" สิ้นเสียงกริ่งปิดประตูร้าน โคโตฮะถอนหายใจทิ้งตัวพิงกับเคาท์เตอร์ นึกภาพของหญิงสาวแล้ว พลันใบหน้าคมปรากฏรอยยิ้มบางออกมา

พลันดวงตาเบิกกว้างขึ้น ใบหน้าสะอาด ขึ้นริ้วแดงจนถึงใบหู ดวงตาเบิกกว้างขึ้น พร้อมกับลูกแก้วที่สั่นไปพร้อมกัน ปากเล็กเผยออกเล็กน้อย ร่างเล็กที่นั่งตัวเกร็งเมื่อได้รับสัมผัสแปลกประหลาดที่ข้างแก้มเนียน นั้นน่ามอง ทำเอาโคโตฮะไปไม่เป็น เขารีบชักมือออก พร้อมเอ่ยขอโทษ เมื่อร่างเล็กได้สติก็รีบโวยวายกลบเกลื่อน

เสียงใสเอ่ยขึ้น เรียกโคโตฮะให้ตื่นจากพวังค์ เขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอึ้งๆ แล้วหัวเราะออกมา "ขะ ขำอะไรไอ้บ้า!" " ฮะๆๆ ซากุระเนี่ยกินเป็นเด็กเลยนะ" โคโตฮะยื่นมือไปหยิบเมล็ดข้าวที่ติดแก้มของอีกฝ่ายออก นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนไล่ไปหยุดตรงมุมปากอิ่ม

เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายมาก่อน ถ้าอย่างนั้นก็คงจะมาจากนอกเมืองสินะ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหรี่มองท่าทางกินแบบเด็กน้อยของหญิงสาว ดูดีๆแล้ว ถึงคนตรงหน้าจะหน้าตาน่ารักก็ตามแต่ เสื้อไม่พอดีกับตัว ผมเผ้ายุ่ง เหมือนไม่ได้รับการหวีหรือดูแล ผิดวิสัยของเด็กผู้หญิง ยิ่งทำให้โคโตฮะอยากรู้จักซากุระมากขึ้นอีก "ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ"

เธอช้อนมองคนตรงหน้าคิ้วขมวด ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นช้าๆ และตักอาหารตรงหน้าเข้าปาก ลูกแก้วสองสีวาววับ แก้มนิ่มขึ้นริ้วสีแดงเล็กน้อย ทำเอาคนมองอดเอ็นดูไม่ได้ "ว่าแต่ เธอชื่ออะไรน่ะ" "ซากุระ ฮารุกะ" "ฉัน ทาจิบานะ โคโตฮะ" เธอพยักหน้าตอบรับก่อนจะก้มลงทานต่อ

รู้สึกตัวอีกทีโคโตฮะก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายขนาดนี้ซะแล้ว ดวตาสองสีของเธอเหมือนลูกแก้วไม่มีผิด ทำให้โคโตฮะรู้สึกสนใจ "โทษทีนะ ว่าแต่...เธอหิวอยู่ใช่มั้ย" ชายตรงหน้าวางจานข้าวห่อไข่ร้อนๆมาให้ ทำเอาหญิงสาวสะอึก หน้าตาน่ากินสุดๆ "เอ้า กินได้เลย ไม่ต้องเกรงใจหรอก"

โคโตฮะจัดการเก็บของที่ซื้อมา แล้วจ้องมองอีกฝ่ายที่หันมองไปรอบๆร้านไม่หยุด เหมือนแมวขี้สงสัยไม่มีผิด "เมื่อกี้ขอบคุณนะ ถ้าไม่ได้เธอฉันคงกลับมาเตรียมร้านไม่ทันแน่" "อะ...จ จะขอบคุณกันทำไมเล่า!" "ก็เพราะเธอช่วยไว้นี่" "จ จะอะไรก็ช่าง ทำไมต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้กันด้วย!"

"ดะ เดี๋ยว ทำอะไรของนายเนี่ย!" หญิงสาวร้องขึ้นมาหลังจากได้สติเมื่อถูกฉุดแขนวิ่ง "หนีสิ ตัวเล็กอย่างเธอสู้แรงผู้หญิงหลายคนไม่ได้หรอกน่า" "หา!! นี่จะหาว่าฉันอ่อนแอใช่ปะ" "ใช่ที่ไหนเล่า!...เอาเป็นว่ามาที่ร้านฉันก่อนแล้วกัน เสียงกริ่งใสดังขึ้นทันทีที่เปิดประตู

สร้างความไม่พอใจให้พวกหล่อน จนเมื่อหนึ่งในนั้นง้างมือขึ้น เธอก็ล้มลงไปกองกับพื้น เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่สายตาของโคโตฮะ เจ้าของแพรไหมสองสี ตบหน้าหญิงสาวคนหนึ่งก่อนจะได้ลงมือตบเธอ ท่ามกลางสายตาของผู้คนแถวนั้น ก่อนเหตุการณ์จะวุ่นวาย โคโตฮะดึงสติและรีบลากอีกฝ่ายออกมา