เมื่อมั่นใจว่ายังรู้สึกได้ถึงมือที่จับชายเสื้อไว้ เจ้าตัวก็เดินตามฝูงชนออกไปตามทางเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงบริเวณที่ผู้คนบางลงจึงได้ชะลอฝีเท้าแล้วหันมองคนที่เดินตามกันมาติด ๆ “แล้วเราล่ะครับ ชื่ออะไรเหรอ?”

เพียงฝันจับชายเสื้อเขาไว้มั่น เดินตามกันออกมายังนอกขบวนรถไฟฟ้า อีกมือกระชับบัตรเอาไว้ไม่ให้หล่นไประหว่างฝ่าฝูงชน “พันแสง..” เธอทวนชื่อนั้นเสียงแผ่ว ก่อนจะบอกชื่อของตนด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร “หนูชื่อเพียงฝันค่ะ จะเรียกฝันก็ได้นะ” แม้จะพ้นจากฝูงชนพลุกพล่าน ก็ยังคงจับชายเสื้อไว้ไม่ปล่อยมือ ราวว่ากลัวจะโดนขโมยกระเป๋าจริงอย่างไรอย่างนั้น (+)