เมื่อกระเป๋าถูกส่งคืน เพียงฝันจึงชะงักหยุดเดินไปครู่ หัวเราะเล็กน้อยกับคำบอกของพันแสง ก่อนรับกระเป๋ากลับมาสะพายหลังดังเดิม พอได้สะพายเองอีกที กระเป๋าของเธอมันหนักจริงอย่างว่านั่นแล.. “ขอบคุณนะคะที่ช่วยถือของให้” เด็กสาวเผยรอยยิ้มกว้าง ยกมือไหว้ขอบคุณตามท้าย “เอาไว้คราวหน้าหนูเลี้ยงขนมขอบคุณพี่อีกที” “เจอกันใหม่นะคะพี่พันแสง” เพียงฝันโบกมือส่งให้คนตรงหน้า

“ไม่เป็นไรหรอกครับ“ เขารับไหว้แล้วยิ้มให้แม้จะใส่หน้ากากอนามัยอยู่ก็ตาม ”ผมเองซะอีกที่ต้องขอโทษเรื่องหูฟัง” “ครับ ไว้เจอกันนะ” พันแสงโบกมือลา เสร็จแล้วจึงเดินข้ามถนนไปยังฝั่งโรงเรียนเทวารัณย์พิทยานุกูล ( ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะะ 🫶(៸៸ ›ᴗ‹ ៸៸) )