نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی تا درِ میکده شادان و غزل خوان بروم

هنگام ثمر دادن مان بود خزان شد ؛

پرچم آزادیست پیراهنِ من بر بند رخت سبک و رها از اسارتِ تن

شاید این چند سحر فرصت آخر باشد ...

مست شد خواست که ساغر شکند ٬ عهد شکست

آنچه نباید بر ما میگذشت ٬ گذشت

هرگاه ردِ پای کسی را که آرامشم را گرفته بود دنبال کردم ٬ به خودم رسیدم ؛

کُجا دیگر توانی یافت، همچون من خریداری که بخشد جان شیرین را، به لبخندِ گه و گاهت

به درک که آفتاب به سمته ما نمیتابد ما به پنجره بودن ادامه میدهیم ؛

در عزایمان پایکوبی کردند باشد که در عزایشان شادمانه برقصیم ...