این غزل فوق‌العاده عاشقانه و دلتنگی معشوق هست. بیت اول میگه دیشب چنان گریه کردم که سیل شد و با اشک خودم سیل جاری کردم. و در مصرع دوم شاهکار میکنه و میگه نقش صورت تو رو بر روی آب اشکی که به وجود اومده بود می‌ساختم. بر آب زدن ایهام داره. مثل «آب در هاون کوبیدن» همینه که یک کار بیهوده میکنه. اما اینجا

شاعر به دنبال انجام یک کار عبث نیست هرچند دیگران اون رو عبث بدونن! نقاشی کشیدن روی آب و تلاش برای این کار غیر ممکنه اما حافظ همین کارو میکنه و چهره یار رو میکشه! ببین چه کار غیرممکنی رو ممکن کردم! ابروی یار رو تو خیالم آوردم و به پاس این حال خوش خرقه رو سوزوندم و جامی در محراب نماز نوشیدم