Паглядзелі толькі што "Мост у Тэрабітыю". Я, як заўсёды, ледзь не выю ў галасіну. Крылаты плача, але ціха і амаль незаўважна. Сын на балючых момантах паварочваецца да нас спінай... А калі фільм скончыўся, ўвесь заліўся слязамі. Маю душу проста раздзярбанілі...

Так, то адзін з самых кранальных фільмаў