Сваю "Ладдзю роспачы" схапіла, як аказалася, у апошні момант — як толькі я зрабіла заказ, яна адразу знікла з наяўнасці на складзе. Абажаю такія моманты, бо пачынаеш думаць, што кніга чакала менавіта ЦЯБЕ. Не магу апісаць словамі наколькі прыгожае выданне. Чаго варта адна толькі вокладка... 💔
Таму, каб новым сябрам было камфортна, яны нейкі час знаходзяцца ў вольным доступе, каб, калі я ўкладвалася спаць і прачыналася раніцай — яны адразу ж траплялі мне на вочы :) Тое ж самае адбываецца і з нататнікамі 😁 Сёння на стале ў мяне новая кніга і пара блакнотаў, якія звыкаюцца з абстаноўкай.
У 31 год адзінае, што мяне спыняе рабіць так — гэта страх, што я магу зламаць вокладку або кніга памнецца (але галоўнае ☝️ — яна можа задыхнуцца, бо ўсё ж такі пад падушкай няма свежага паветра 🤷♀️ (тут мы з сынам вельмі падобныя 😂)).
У дзяцінстве кожную новую кнігу я ўкладвала "спаць" побач з сабой. Я накрывала яе коўдрай або хавала пад падушку, бо мне здавалася, што нельга пакідаць яе адну ў шуфлядцы або на паліцы ў шафе ў незнаёмым доме — ёй жа, зразумела, будзе самотна, холадна і страшна 🥺😭
па спевах*
Як жа я, аказваецца, сумавала па спевам птушак увечары...
Вялічэзная мыш з дзіўным носам йшла па траве, пранізаная сланечнікавымі стрыжнямі. Сонцападобная расліна - жахлівая халера - палала атрутнымі пялёсткамі, ажне забалела вачам.
Не глядзіце, што фота размытае. Гэта ўсё ад пару з патэльні 🤤
Схавала ад тых, хто не ўжывае мяса. І гэта ўсё да бульбачкі 🤤 А яшчэ я дагэтуль не магу нацешыцца, што цыбулю ў нас любяць УСЕ! І пажадана, каб яе было паболей! 🥰
