‘ยินดีด้วยกับการทำงานที่สำเร็จลุล่วงนะครับ หลังจากนี้คงยุ่งน่าดู ถ้ามีเรื่องเครียดหรือไม่สบายใจเกี่ยวกับงานสามารถมาพูดคุยกับผมได้นะครับ หวังว่าจะชอบคุกกี้อันนี้นะ แล้วถ้าอยากกินลาเต้เย็นเมื่อไหร่ ก็บอกผมได้ทันทีเลยนะ ผมยินดีไปส่งให้คุณลูกค้าคนสำคัญอยู่แล้ว หวังว่าจะได้เจอกันนะครับ :—)’ — Suo Hayato — (end)
ซากุระหยิบถุงคุกกี้ขึ้นมาดูก่อนจะพบว่ามีกระดาษโน้ตแปะไว้บนถุงคุกกี้ ก่อนที่อ่านจบแล้วจะทำให้ซากุระยกยิ้มขึ้นมา
“อ้อ เพื่อเป็นการฉลองให้กับคุณลูกค้า ช่วยรับสิ่งนี้ไปทีนะครับ” สุโอยื่นถุงคุกกี้ให้กับคนข้างหน้า ซากุระรับถุงคุกกี้มาก่อนที่จะเอ่ยขอบคุณ “ขอบคุณนะครับ” คุณเจ้าของร้านใจดีที่สุดเลย
“ไม่แน่ใจว่าจะได้มาที่ร้านนี้อีกไหม แต่น่าจะต้องยุ่งมาก ๆ เลยครับ” ซากุระต้องการที่จะใช้เวลาอยู่ที่ห้องเพื่อทำการซ้อมพรีเซนต์วิทยานิพนธ์ของตัวเองมากกว่า “ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะ” “ขอบคุณครับ”
ซากุระได้ทำการปิดเล่มไปได้อย่างสมบูรณ์แบบตามความคิดของเขา ที่เหลือก็แค่พรีเซ้นต์วิทยานิพนธ์แล้ว ตัวเขาไม่แน่ใจว่าตัวเองจะได้กลับมาที่ร้านนี้อีกไหม เพราะว่างานของเขาก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ถึงมาก็คงไม่ได้มานั่งทำงาน ซื้อแปปเดียวก็กลับไป ไม่มีข้ออ้างที่จะมานั่งที่ร้านนาน ๆ แล้วแหะ “คุณเจ้าของร้าน” “ว่าไงครับ?” “เราทำงานเสร็จแล้วนะ” สุโอไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ยกยิ้มให้คนข้างหน้าเขา
และสิ่งที่เขารู้สึกประทับใจกับลูกค้าคนนี้คือก่อนที่จะกลับทุกครั้งมักจะเขียนโน้ตเพื่อขอบคุณ บอกว่าอร่อยและจะกลับมาที่ร้านนี้อีกครั้งเสมอ กับลูกค้าบางคนก็ทำให้เป็นเรื่องราวดี ๆ ของเขาในวันนั้นได้เลยล่ะ แต่ดูเหมือนว่ารอบนี้จะเป็นรอบสุดท้ายของการทำงานของคุณลูกค้าหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจะแวะมาอีกไหมนะ ?
“วันนี้งานหนักไหมครับ?” “หนักอยู่ครับ ครั้งนี้เป็นรอบสุดท้ายแล้ว” ลูกค้าของเขาที่เขาพอจะทราบว่าน่าจะเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยสักที่ บางทีเมื่อในร้านไม่มีคน เราก็พูดคุยกันเล็กน้อย แต่ตัวของสุโอก็ไม่ได้ชวนคุยอะไรมากนัก เพราะอีกคนเขาก็ทำงาน ไม่อยากที่จะกวนสมาธิ แต่ก็ถามไถ่เป็นครั้งเป็นคราวไป
ซากุระแวะเวียนมาที่ร้านนี้เป็นเวลาเกือบสองสัปดาห์แล้ว เขาติดใจในรสชาติกาแฟของร้านนี้ ช่วงนี้เขาถึงไฟนอลดราฟท์ที่ต้องทำส่งอาจารย์แล้ว การที่ได้ออกมาทำงานนอกสถานที่ที่ต้องอุดอู้อยู่ที่หอมันทำให้เขารู้สึกมีแรงบันดาลใจที่จะทำมากกว่า ส่วนความสัมพันธ์ของเขากับคุณเจ้าของร้านคือเรายังไม่รู้ชื่อของกันเลย ซากุระที่เอาแต่เรียกคุณเจ้าของร้าน และคุณเจ้าของร้านที่เอาแต่เรียกเขาว่าคุณลูกค้าเช่นเดียวกัน
กริ๊ง ๆ “ขอลาเต้เย็นหนึ่งแก้วครับ” “ได้เลยครับ” “ขอนั่งทำงานด้วยได้ไหมครับ” “ที่เดิมเลยไหมครับ?” “ครับ”
‘ขอบคุณสำหรับกาแฟแก้วนี้แล้วก็ขนมนะครับ มันอร่อยมาก ๆ เลย ทุกอย่างเข้ากันได้อย่างลงตัวสุด ๆ เราชอบนะครับ ไว้เดี๋ยวเราจะมาทานอีกนะครับ ปล.เราพูดไม่ค่อยเก่ง หวังว่าจะไม่ถือสากันนะ‘ นี่เป็นเรื่องราวที่ดีที่สุดวันนี้ของสุโอเลยล่ะ