เธอเกาะขอบโต๊ะหอบหายใจ นิ่งค้างไปจนชวนให้รู้สึกเป็นห่วง "เดี๋ยวผมทำความสะอาดให้แล้วกัน เธอกับเบบี๋กินต่อไหวไหม เพิ่งกินไปไม่กี่คำเอง" ชายหนุ่มย่อกายลงเพื่อเงยหน้าถามคนรัก เห็นได้ชัดว่าหน้าเธอนั้นซีดเซียวลงทั้งยังผุดเผยหยาดเหงื่ออยู่ประปราย คาคาวาชายื่นมือไปหมายจะทัดเส้นผมให้คนรัก แต่กลับถูกเธอป้องออก ก่อนเสหน้าหลบ

"ไม่ต้อง...ฉันจะทำเอง นายออกไปเถอะ" "ผมทำให้น่า เรโช ไม่เป็นไรสักหน่อย เธออยู่เฉยๆก็ได้" น่าเศร้าที่ความเอาใจใส่ของเขากลับไปกระตุ้นโทสะของหญิงสาว เธอพลั้งปากขึ้นเสียงใส่ว่า "ฉันบอกให้ออกไป!" เสียงแข็งจนลูกหมาผมทองตรงหน้าหงอยลงไปถนัดตา "ไม่เห็นต้—" คาคาวาชาชะงักคำพูดตัดพ้อที่จุดขึ้นมายังปลายลิ้น ก่อนเปลี่ยนคำพูดตนเองอย่างรวดเร็ว จนหากไม่ได้ยินคงไม่ทันสังเกต