ฉันฮาที่ทุกคนมาบลูสกายพร้อมกัน แล้วแอคบลูสกายรีบต้อนรับ เหมือนยิ้มการค้าแล้วเฟดภาพข้างๆ จาง50%เป็นหน้ายิ้มชั่วร้ายแบบ ฮ่าฮ่า อีXอีอีลอนมักส์ อีควาย

ไม่มีระบบเธรดละลำบากจุง

"ตกลง...งั้นเดี๋ยวผมไปรอที่ห้องรับแขกนะ ถ้าเธอโอเคเมื่อไหร่ ไว้เดี๋ยวไปเดินเล่นกัน" เขาพูดกับเธอเช่นนั้นก่อนผละตัวออกจากห้องทานอาหารไป แต่เมื่อประตูปิดลงเขาจึงยอมปล่อยให้ตน ได้ไถลตัวลงนั่งกอดเข่า เขาน้อยใจ...ต่อให้จะชินกับความปากร้ายของเธอก็ยังน้อยใจอยู่บ้าง หนึ่งคือเพราะกลัวถูกเกลียด สองคือเพราะเขารู้ว่าจะมีคนอ่อนลงให้จึงได้ใจอยู่บ้าง

"ไม่ต้อง...ฉันจะทำเอง นายออกไปเถอะ" "ผมทำให้น่า เรโช ไม่เป็นไรสักหน่อย เธออยู่เฉยๆก็ได้" น่าเศร้าที่ความเอาใจใส่ของเขากลับไปกระตุ้นโทสะของหญิงสาว เธอพลั้งปากขึ้นเสียงใส่ว่า "ฉันบอกให้ออกไป!" เสียงแข็งจนลูกหมาผมทองตรงหน้าหงอยลงไปถนัดตา "ไม่เห็นต้—" คาคาวาชาชะงักคำพูดตัดพ้อที่จุดขึ้นมายังปลายลิ้น ก่อนเปลี่ยนคำพูดตนเองอย่างรวดเร็ว จนหากไม่ได้ยินคงไม่ทันสังเกต

เธอเกาะขอบโต๊ะหอบหายใจ นิ่งค้างไปจนชวนให้รู้สึกเป็นห่วง "เดี๋ยวผมทำความสะอาดให้แล้วกัน เธอกับเบบี๋กินต่อไหวไหม เพิ่งกินไปไม่กี่คำเอง" ชายหนุ่มย่อกายลงเพื่อเงยหน้าถามคนรัก เห็นได้ชัดว่าหน้าเธอนั้นซีดเซียวลงทั้งยังผุดเผยหยาดเหงื่ออยู่ประปราย คาคาวาชายื่นมือไปหมายจะทัดเส้นผมให้คนรัก แต่กลับถูกเธอป้องออก ก่อนเสหน้าหลบ

แน่นอน เขาย่อมรู้ว่าภรรยาของตนไม่ได้ไร้เทียมทานถึงเพียงนั้น เธอเป็นมนุษย์ ดังนั้นเธอย่อมมีด้านที่อ่อนแอ แต่เขานึกภาพนั้นไม่ออกเท่านั้น จนกระทั่งอายุครรภ์เวริทัสเข้าสู่เดือนที่สอง "ที่รัก ไหวรึเปล่า..." เวริทัสไม่ใช่หญิงสาวที่โชคดีนัก เธอแพ้ท้องอย่างหนัก กระทั่งการทานข้าวเช้าธรรมดาแค่ไม่กี่คำก็ทำเธออาเจียนกระทันหันลงบนพื้น

ไปสัญจรต่อละ เดะขึ้นรถค่อยพิมต่อ🗿

#อเวนเรโช (Ratio fem) สำหรับคาคาวาชาแล้ว ชื่อเวริทัส เรโชนั้นก็ไม่ต่างไปจากคำว่า 'แข็งแกร่ง' ในพจนานุกรมของเขา เขาไม่เคยนึกภาพเวริทัสที่อ่อนแอหรือร้องไห้ออกมาก่อน เมื่อพูดชื่อ 'เวริทัส' ขึ้นมา สิ่งที่อยู่ในหัวเขาคือภาพแผ่นหลังตั้งตรง และสายตาแน่วแน่

ออโต้บล็อคได้ไหม55555

จริงๆไม่ได้เสียดายยอดฟอลไรงี้เท่าไหร่เพราะคนตามงานนี่ส่วนใหญ่ก็น่าจะอยู่ในรอร.มากกว่า ที่เสียดายจริงๆคือแอคนักวาดที่ฟอลไว้กับแอคที่บล็อคกับคีเวิดที่มิ้วนั่นแหละ🗿