โทกาเมะเพ่งอยู่นานแต่ก็อ่านไม่ออก แสงแดดสีส้มที่ลอดเข้ามาทำให้เขารู้ตัวว่าควรจะออกไปเก็บฟืนที่เขาตัดทิ้งไว้ได้แล้ว แต่ก่อนจะออกไป โทกาเมะก็หันไปมองโลงศพพวกนั้นเป็นครั้งสุดท้ายและพึมพำกับตัวเองเบาๆ "ขอให้พวกคุณมีความสุขกับชีวิตข้างบนนั้นนะ แล้วก็ขอโทษแทนพวกเขาด้วย..."

โดยที่โทกาเมะไม่รู้ตัวเลยว่าตลอดเวลาที่เขาได้เหยียบลงบนพื้นปราสาทแห่งนี้ ได้มีชายหนุ่มผมสองสีและชายหนุ่มผมขาวกำลังจ้องมองเขาอยู่ในทุกๆการกระทำจนถึงบ้านของโทกาเมะเอง กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำพอดี เขาทำการจัดเก็บฟืนให้เรียบร้อยและเข้าไปหาคุณพ่อเพื่อช่วยทำอาหาร เสียงหัวเราะสดใสดังออกมาจากตัวบ้าน จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนกลางคืนที่โทกาเมะจะออกมานั่งรับลมดูดาวบนฟ้าก่อนเข้านอน