โดยที่โทกาเมะไม่รู้ตัวเลยว่าตลอดเวลาที่เขาได้เหยียบลงบนพื้นปราสาทแห่งนี้ ได้มีชายหนุ่มผมสองสีและชายหนุ่มผมขาวกำลังจ้องมองเขาอยู่ในทุกๆการกระทำจนถึงบ้านของโทกาเมะเอง กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำพอดี เขาทำการจัดเก็บฟืนให้เรียบร้อยและเข้าไปหาคุณพ่อเพื่อช่วยทำอาหาร เสียงหัวเราะสดใสดังออกมาจากตัวบ้าน จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนกลางคืนที่โทกาเมะจะออกมานั่งรับลมดูดาวบนฟ้าก่อนเข้านอน

แต่เขาก็มักจะเผลอหลับข้างนอกอยู่เป็นประจำอย่างเช่นคืนนี้ "พี่ว่าเขาหลับรึยัง?" "นายอยากรู้ก็ลงไปสิ" "กล้าพูด ตัวเองแทบจะกระโจนเข้าหาเขาตั้งแต่อยู่ในปราสาทแล้วด้วยซ้ำ ใจกากว่ะ" "คนขี้เขินอย่างนายที่ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันกันห้ะ ซากุระ" "เหอะ ก็แล้วใครมันจะไปอยากมองหน้าเห่ยๆของไอ้คนเฉิ่มๆตลอดทางแบบพี่ล่ะวะ อุเมมิยะ"