เขาอ่านข้อความประจวบกับที่เดินสะพายกระเป๋าลงจากคอนโดมาเจอจุดรวมสายตาของคนแถวนั้น เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าทั้งรถทั้งหมวกเด่นขนาดไหน “ฮัสค์ครับ” หากไม่ใช่เพราะปอยผมสีคุ้นตาบางส่วนพ้นขอบหมวกกันน็อคออกมา เขาคงไม่ทักอย่างมั่นใจแบบนั้น สีหน้าแปลกใจอยู่เล็กน้อยตอนที่มองรถ “เราเพิ่งรู้ว่าฮัสค์ขับมอเตอร์ไซค์ได้” น้ำเสียงติดหัวเราะเล็กๆ “You’re cool”

เจ้าของผู้แต่งกายเด่นสะดุดตาไม่รู้ตัว ยามเห็นเพื่ิอนร่วมชั้นเดินมาทักทาย จากที่อยู่เงียบซึมกลายเป็นดีดดึ๋งเหมือนสุนัขเจอเพื่อนเล่น “ชิดจี้—✨” มือทั้งสองข้างยกขึ้นโบกให้ด้วยพลังงานที่เปี่ยมล้น “อื้อ เราขับเป็น” พยักหน้า “You’re fluttering me” มือยกขึ้นมาแปะแก้มตัวเองที่มีหมวกนิรภัยกั้นไว้แล้วดีดดี๊ด๊าไปมาเพราะเขินคำชม ”ไปเฟ่เมี้ยวเมี้ยวกัน~“ มือพร้อมเสียบกุญแจขึ้นคร่อมรถให้อีกคนขึ้นตามมา