“ฉันว่า...ซากุระคุงไม่เฉาแล้วล่ะ” สุโอมองลงไปด้านล่าง ร่างสูงโดดเด่น เจ้าของเส้นผมสีเงินและนัยน์ตาสีฟ้าสวยราวอัญมณี ถึงตอนนี้เขาจะไม่ใช่ผู้นำของโบฟูรินแล้ว กลายเป็นชายหนุ่มที่กำลังอยู่ในแวดวงของการเรียนมหาลัยและทำงาน แต่เขาก็ยังเป็นตำนานที่มีลมหายใจของโบฟูรินอยู่เหมือนเดิม สิ้นเสียงสุโอ ซากุระพุ่งมายืนข้างๆ ทันที เขามองลงไปด้านล่าง อุเมมิยะกำลังแย้มยิ้มกว้างและโบกมือให้อย่างสดใส

ผู้ชายคนนี้เป็นแบบนี้เสมอ พกพาฤดูใบไม้ผลิอันแสนอ่อนโยน ราวมีดอกไม้บานสะพรั่งอยู่ด้านหลังมาด้วยเลย อุเมมิยะเห็นซากุระก้มมองมา เขาก็ป้องปากตะโกน “ฮารุกะ ฉันมารับแล้ว กลับบ้านกันเถอะนะ” เสียงตะโกนลั่นชนิดที่ได้ยินไปทั่ว คนที่ยังไม่กลับก็โผล่หน้ามาจากทางหน้าต่างเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ซากุระหน้าแดงจัด หมายมั่นว่าวันนี้จะทุบแฟนตัวสูงให้ได้! หน็อย! รู้ทั้งรู้ยังจะสร้างเรื่องอีก!