ซากุระทำตาปริบๆ ก่อนจะก้มหน้างุดกระชับมือกลับ เดินเคียงกับอุเมมิยะกลับไปยังบ้านของพวกเขาสองคน “ตามใจพี่ฮาจิเมะ ได้อยู่ด้วยกันสองคนก็พอ” เหล่าสมาชิกโบฟูรินมองร่างทั้งคู่ที่เดินเคียงกันไปท่ามกลางแสงเงาของยามเย็นแล้วสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ต่างพากันคิดเหมือนเปี๊ยบเลยว่า... ผู้นำคนก่อนกับผู้นำคนปัจจุบันของโบฟูรินเนี่ย... ช่างเหมาะสมกันจริงๆ เลยน้า!
“พี่ฮาจิเมะ! ทำไมชอบให้เรียกแบบนี้นักนะ เนี่ย ทุกอย่างก็เรียนรู้จากพี่ทั้งนั้น ยิ้มอะไร ต่อยนะ!” รู้ว่ายิ้มแล้วคนเขาเขินก็ยังจะชอบยิ้มใส่กันอีก ยิ้มไม่พอยังทำตาพราวระยับอีกด้วย สู้ไม่ได้ ต้านทานไม่ได้ ฮึ่ม! อุเมมิยะหัวเราะเอ็นดูและภูมิใจแฟนตัวน้อย กระชับมือที่กุมกันไว้แนบแน่นยิ่งขึ้น “ฉันเร่งทำโปรเจกต์จนเสร็จหมดแล้ว มีเวลาทั้งอาทิตย์มาอยู่กับฮารุกะแล้วล่ะ พวกเราไปเดตกันสองคนดีไหม?”
สบตายิ้มๆ ที่มองเหมือนเขาเก่งที่สุดในโลกของอีกฝ่ายทีไรเป็นอันเขินจนไม่กล้าสู้สายตาทุกทีเลย “เมื่อก่อนนายชอบแบกทุกอย่างไว้คนเดียว ตอนนี้นายรู้จักพึ่งพาคนอื่นแล้ว เก่งมากเลยนะ” มือใหญ่อีกข้างขยี้หัวสองสีเบาๆ อีกมือกระชับกอบกุมมือของซากุระไว้แน่น อบอุ่นไปจนถึงหัวใจ ถูกโอบกอดเอาไว้อย่างอ่อนโยนที่สุด “ก็...ก็เรียนรู้จากนายนั่นล่ะ!” เขินเว้ย! “หืม?”
มือใหญ่กอบกุมซากุระไว้หลวมๆ สิบนิ้วของพวกเขาสอดประสานกันแน่น ถึงขนาดมือจะต่างกัดชัดเจนแต่ก็ดูจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ซากุระหันกลับไปตะโกน “สุโอ นิเรอิ ฝากที่เหลือด้วยล่ะ!” “รับทราบครับ” “กลับดีๆ นะครับซากุระคุง อุเมมิยะซัง” ซากุระพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อคนข้างตัวยิ้มกว้าง “ทำไมอะ?” “ดีใจน่ะสิ ฮารุกะของฉันโตขึ้นมากจริงๆ” “อะไรเล่า!” ซากุระหน้าแดงใส่
“ขอโทษนะ...ทำให้นายเป็นห่วงเลย ไม่ได้จงใจไม่ตอบข้อความของนายนะ” “รู้น่า! มะ...ไม่ต้องขอโทษเลย! นาย...พี่ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยนี่” อุเมมิยะยิ้มหวานกว่าเดิม อยากฟัดแก้มว่ะ! “กลับบ้านกันดีกว่า ฉันทำอาหารไว้รอซากุระแล้ว” “มีข้าวห่อไข่ไหม?” “แน่นอนว่ามี” อุเมมิยะยอมปล่อยซากุระลงเพราะเจ้าแมวหน้าแดงเริ่มทุบไหล่เขาแล้ว “งั้นไปกันเถอะครับฮารุกะ”
“กระโดดมาใส่อ้อมแขนฉันไหม?” อุเมมิยะกางแขนออก เอียงหน้าแล้วยิ้มหวาน หล่อมาก อบอุ่นและอ่อนโยนมาก แต่ซากุระที่กำลังเกาะราวระเบียงก่อนลงพื้นส่งเสียงเหอะ หมั่นไส้ชะมัด! ในใจบ่นแต่เขาก็กระโดดลงไปในตำแหน่งที่อุเมมิยะอ้าแขนออกรับพอดิบพอดี ร่างเล็กร่วงลงสู่แขนแกร่งที่รองรับไว้ อุเมมิยะยิ้มกว้างทั้งปากทั้งตา กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น อุ้มซากุระขึ้นเหมือนอีกฝ่ายเป็นลูกแมวไร้น้ำหนัก
ซากุระเขินจนพาล ตัดสินใจกระโดดลงมาจากดาดฟ้าเสียเลย เขาเคลื่อนไหวคล่องแคล่วเหมือนแมว จับราวระเบียงแล้วเหวี่ยงตัวลงมาอย่างรวดเร็ว เก่งจนทุกคนในโบฟูรินปรบมือแปะๆ ส่งเสียงผิวปากอย่างภูมิใจ ยิ่งพอผู้นำคนเก่งหันขวับมาถลึงตาด้วยใบหน้าแดงก่ำทุกคนยิ่งยิ้มเอ็นดู ก็ผู้นำของพวกผมน่ารักอะครับ ทั้งเก่ง ทั้งพึ่งพาได้เสมอ แล้วยังยิ้มสวยน่ารักมาก! เกือบครึ่งในโบฟูรินเป็นทาสแมวสองสีอะ!
“ฉันรู้ว่านายงอน ขอโทษนะ อย่าโกรธกันเลยนะฮารุกะ” “หมอนี่!” ซากุระสบถกับตัวเอง เพราะทันทีที่อุเมมิยะพูดแบบนี้แต่ละคนก็โผล่หน้ามาช่วยพูดให้ซากุระเลิกงอนอดีตผู้นำได้แล้ว เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ชาวโบฟูรินก็ยังศรัทธาอุเมมิยะไม่เปลี่ยน ศรัทธาและหวงแหนซากุระด้วย เลยชอบให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ แต่ยิ่งเป็นแบบนั้นซากุระก็ยิ่งหน้าแดงจัดกว่าเดิม พรุ่งนี้จะสั่งให้ไปตรวจตราเมืองทั้งวันเลยคอยดูสิ!
ผู้ชายคนนี้เป็นแบบนี้เสมอ พกพาฤดูใบไม้ผลิอันแสนอ่อนโยน ราวมีดอกไม้บานสะพรั่งอยู่ด้านหลังมาด้วยเลย อุเมมิยะเห็นซากุระก้มมองมา เขาก็ป้องปากตะโกน “ฮารุกะ ฉันมารับแล้ว กลับบ้านกันเถอะนะ” เสียงตะโกนลั่นชนิดที่ได้ยินไปทั่ว คนที่ยังไม่กลับก็โผล่หน้ามาจากทางหน้าต่างเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ซากุระหน้าแดงจัด หมายมั่นว่าวันนี้จะทุบแฟนตัวสูงให้ได้! หน็อย! รู้ทั้งรู้ยังจะสร้างเรื่องอีก!
“ฉันว่า...ซากุระคุงไม่เฉาแล้วล่ะ” สุโอมองลงไปด้านล่าง ร่างสูงโดดเด่น เจ้าของเส้นผมสีเงินและนัยน์ตาสีฟ้าสวยราวอัญมณี ถึงตอนนี้เขาจะไม่ใช่ผู้นำของโบฟูรินแล้ว กลายเป็นชายหนุ่มที่กำลังอยู่ในแวดวงของการเรียนมหาลัยและทำงาน แต่เขาก็ยังเป็นตำนานที่มีลมหายใจของโบฟูรินอยู่เหมือนเดิม สิ้นเสียงสุโอ ซากุระพุ่งมายืนข้างๆ ทันที เขามองลงไปด้านล่าง อุเมมิยะกำลังแย้มยิ้มกว้างและโบกมือให้อย่างสดใส