ซากุระเขินจนพาล ตัดสินใจกระโดดลงมาจากดาดฟ้าเสียเลย เขาเคลื่อนไหวคล่องแคล่วเหมือนแมว จับราวระเบียงแล้วเหวี่ยงตัวลงมาอย่างรวดเร็ว เก่งจนทุกคนในโบฟูรินปรบมือแปะๆ ส่งเสียงผิวปากอย่างภูมิใจ ยิ่งพอผู้นำคนเก่งหันขวับมาถลึงตาด้วยใบหน้าแดงก่ำทุกคนยิ่งยิ้มเอ็นดู ก็ผู้นำของพวกผมน่ารักอะครับ ทั้งเก่ง ทั้งพึ่งพาได้เสมอ แล้วยังยิ้มสวยน่ารักมาก! เกือบครึ่งในโบฟูรินเป็นทาสแมวสองสีอะ!

“กระโดดมาใส่อ้อมแขนฉันไหม?” อุเมมิยะกางแขนออก เอียงหน้าแล้วยิ้มหวาน หล่อมาก อบอุ่นและอ่อนโยนมาก แต่ซากุระที่กำลังเกาะราวระเบียงก่อนลงพื้นส่งเสียงเหอะ หมั่นไส้ชะมัด! ในใจบ่นแต่เขาก็กระโดดลงไปในตำแหน่งที่อุเมมิยะอ้าแขนออกรับพอดิบพอดี ร่างเล็กร่วงลงสู่แขนแกร่งที่รองรับไว้ อุเมมิยะยิ้มกว้างทั้งปากทั้งตา กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น อุ้มซากุระขึ้นเหมือนอีกฝ่ายเป็นลูกแมวไร้น้ำหนัก