“กระโดดมาใส่อ้อมแขนฉันไหม?” อุเมมิยะกางแขนออก เอียงหน้าแล้วยิ้มหวาน หล่อมาก อบอุ่นและอ่อนโยนมาก แต่ซากุระที่กำลังเกาะราวระเบียงก่อนลงพื้นส่งเสียงเหอะ หมั่นไส้ชะมัด! ในใจบ่นแต่เขาก็กระโดดลงไปในตำแหน่งที่อุเมมิยะอ้าแขนออกรับพอดิบพอดี ร่างเล็กร่วงลงสู่แขนแกร่งที่รองรับไว้ อุเมมิยะยิ้มกว้างทั้งปากทั้งตา กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น อุ้มซากุระขึ้นเหมือนอีกฝ่ายเป็นลูกแมวไร้น้ำหนัก

“ขอโทษนะ...ทำให้นายเป็นห่วงเลย ไม่ได้จงใจไม่ตอบข้อความของนายนะ” “รู้น่า! มะ...ไม่ต้องขอโทษเลย! นาย...พี่ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยนี่” อุเมมิยะยิ้มหวานกว่าเดิม อยากฟัดแก้มว่ะ! “กลับบ้านกันดีกว่า ฉันทำอาหารไว้รอซากุระแล้ว” “มีข้าวห่อไข่ไหม?” “แน่นอนว่ามี” อุเมมิยะยอมปล่อยซากุระลงเพราะเจ้าแมวหน้าแดงเริ่มทุบไหล่เขาแล้ว “งั้นไปกันเถอะครับฮารุกะ”