มือใหญ่กอบกุมซากุระไว้หลวมๆ สิบนิ้วของพวกเขาสอดประสานกันแน่น ถึงขนาดมือจะต่างกัดชัดเจนแต่ก็ดูจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ซากุระหันกลับไปตะโกน “สุโอ นิเรอิ ฝากที่เหลือด้วยล่ะ!” “รับทราบครับ” “กลับดีๆ นะครับซากุระคุง อุเมมิยะซัง” ซากุระพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อคนข้างตัวยิ้มกว้าง “ทำไมอะ?” “ดีใจน่ะสิ ฮารุกะของฉันโตขึ้นมากจริงๆ” “อะไรเล่า!” ซากุระหน้าแดงใส่

สบตายิ้มๆ ที่มองเหมือนเขาเก่งที่สุดในโลกของอีกฝ่ายทีไรเป็นอันเขินจนไม่กล้าสู้สายตาทุกทีเลย “เมื่อก่อนนายชอบแบกทุกอย่างไว้คนเดียว ตอนนี้นายรู้จักพึ่งพาคนอื่นแล้ว เก่งมากเลยนะ” มือใหญ่อีกข้างขยี้หัวสองสีเบาๆ อีกมือกระชับกอบกุมมือของซากุระไว้แน่น อบอุ่นไปจนถึงหัวใจ ถูกโอบกอดเอาไว้อย่างอ่อนโยนที่สุด “ก็...ก็เรียนรู้จากนายนั่นล่ะ!” เขินเว้ย! “หืม?”