คิดถึงสมัยบ้าระห่ำถามสั่งกันเหมือนเป็นเกมสุดท้ายในชีวิต ขณะคิดถึงก็พเยิดหน้าสะบัดออก อายุเพิ่งจะเท่าไหร่มาคิดถึงความหลังกันแล้ว " คุณอยากถามอะไรก็ถามได้เลยนะครับ "

ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรกับเสียงผิวปากนั้น ทว่านึกแปลกใจนิดหน่อยที่จู่ ๆ อีกฝ่ายก็เดินกลับไปนั่ง ตอนแรกเขาคิดว่าจะยืนเต้นเพลงช้าต่ออีกสักหน่อยเพราะเริ่มคุ้นชินกับคนในฟลอร์บ้างแล้ว เพลงช้าแบบนี้มักเปิดโอกาสให้ได้พูดคุยกว่าเพลงเร็ว แต่ก็ไม่เป็นไร สุดท้ายโยก็เดินตามกลับไปนั่ง ไม่มีอาการหอบเหนื่อยแสดงให้เห็นแม้แต่น้อย ราวกับเมื่อกี้ไม่ได้ไปเต้นมา +