ก็พอตัวไง ไอคุนมันปากไม่ดี แถมไม่ยอมคนอยู่ละ ไหนจะเรื่องที่มันไม่ได้ผิดอีก (ก็ผมไม่รู้ ถ้ารู้ผมจะไปเอาถึงที่ไม๊) นั่นล่ะ มันเลยมายืนเถียงกับยัยผมส้มอยู่เนี่ยแหละ ยัยนี่ก็ทำหน้าทำตาไม่พอใจสะด้วย แต่กูสมองกลับละ เขาดูวีนแท้ ๆ แต่ทำไมน่ารักจังวะสัด “แล้วให้ทำไง เราแค่หงุดหงิด” “เออ ผมเกท” มันว่า ก่อนจะยืนมองคนที่นั่งอยู่ลนปูนทีปลูกต้นไม้ “เป็นผมก็คงหงุดหงิดอะ” “นายรู้สึกผิดปะ” “รู้สึกมั้ง”

ไอคุนตอบงง ๆ มัวแต่มองหน้าไง นาทีนี้เลย เออ เอา “ทำไมอะ” “พาไปหาที่อยู่หน่อยได้ไหม” “นี่มันกี่โมงแล้ววะคุณ ค่ำแล้ว-“ “ก็เราไม่สะดวกจะอยู่ห้องนั่นแล้ว” ยัยส้มมันว่า ก่อนจะยืดขา เหยียดขาไปมา แล้วก้มหงุด “มันห้องส่วนตัวเราแท้ ๆ อะ คือมันไม่ใช่รอบแรกไงนาย” เชี้ย… “นั่นแหละ” ฟางเส้นสุดท้ายเลยมาออกที่กูสินะครับ