พันแสงหัวเราะเบา ๆ ให้กับคำพูดหยอกล้อแล้วรับกระเป๋าของเด็กสาวมาไว้ในอ้อมแขน “ผมชื่อพันแสงครับ แล้วเรา—” ยังไม่ทันจบประโยค เสียงประกาศชื่อสถานีก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน ผู้คนในขบวนรถเริ่มขยับตัวไปยืนรอหน้าประตูรถไฟฟ้า +

เมื่อมั่นใจว่ายังรู้สึกได้ถึงมือที่จับชายเสื้อไว้ เจ้าตัวก็เดินตามฝูงชนออกไปตามทางเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงบริเวณที่ผู้คนบางลงจึงได้ชะลอฝีเท้าแล้วหันมองคนที่เดินตามกันมาติด ๆ “แล้วเราล่ะครับ ชื่ออะไรเหรอ?”