‎این نوشته ی رضا براهنی رو خوندم قلبم تیر کشید: ‎‏من باتمام مردم عالم کاری نداشتم ‎‏مردم برای من تویی ‎‏آن جنگلِ "تو"است ‎‏دراین زمینِ زیبای بیگانه ‎‏امروزبوسه‌های تویادم آمد ‎‏امروز ازتخت سینه‌ام ‎‏دستی ‎‏دریچه‌ی مخفی‌ای راآهسته باز کرد ‎‏در من تو را بیدار کردند ‎‏ای کاش در من همیشه تو را بیدار می‌کردند