“ขอบคุณน้า” เพียงฝันผงกศีรษะประกอบคำขอบคุณ พอได้อีกฝ่ายช่วยยกกระเป๋าแล้วเอื้อมมือไปแก้ได้สะดวกขึ้นมากทีเดียว แต่กระเป๋าของเจ้าตัวนั้นค่อนข้างหนัก รีบแก้ให้เสร็จไวหน่อยจะดีกว่า..´ หลังจากที่ใช้เวลาแก้ไม่นาน สายหูฟังของเขากับพวกกุญแจคุโรมิของเธอก็แยกออกจากกัน “—อ้ะ! ออกแล้ว ๆ” เธออุทานด้วยความโล่งใจ ก่อนจะส่งสายหูฟังคืนกลับไป “แก้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ขอบคุณครับ” ใบหน้าใต้หน้ากากอนามัยยกยิ้มให้ด้วยความขอบคุณแล้วรับหูฟังมาไว้ในมือ ”กระเป๋าคุณหนักอยู่นะครับเนี่ย แบกของเยอะจัง“ เขาพูดติดตลก แอบรู้สึกว่ามันหนักเกินไปสำหรับแผ่นหลังเล็ก ๆ ของคนตรงหน้า “เดี๋ยวผมถือกระเป๋าให้เป็นการตอบแทนนะ” พันแสงชี้อักษรย่อโรงเรียนบนเครื่องแบบนักเรียนของตน ”เราน่าจะลงที่เดียวกัน“