นี่คือภาพแรกที่เราวาดโจ เป็นจังหวะที่เราต้องเลือกหนทางไปต่อของชีวิตข้างหน้า ความไม่รู้คือสิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุดของเรา ฉายภาพออกมาเป็นมนุษย์ที่ถูกยัดเข้าสู่ระบบแรงงานอย่างเลือกไม่ได้ เนื้อตัวของโจราวกับเปลือยเปล่า ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองแม้แต่ผมสักเส้น จะบอกว่าโจเป็นตัวแทนความกังวลและสับสนของเราก็ได้

ตอนแรกเราไม่ได้คาดว่าจะต่อยอดอะไรจากคาแรคเตอร์นี้ แต่หลายอย่างไม่สามารถถอดความเป็นคำพูดได้ วันที่เรารู้สึกหนักอึ้ง ก็มีโจหลายคนโผล่ขึ้นมาในสมุด sketch เราได้สัมผัสความเครียดที่เกิดขึ้นภายในผ่านการเกิดขึ้นของโจ ได้สังเกตกล้ามเนื้อตึงตัวที่ใบหน้าและรอบดวงตา โจแสดงออกถึงตัวเราที่หลงทางและสิ้นหวัง แต่ตัวเราที่วาดโจออกมาก็ได้รับการเยียวยาไปพร้อมกันด้วย