In 1961 verzocht Adorno Canetti 'n lezing te houden op z'n instituut in Frankfurt. Brief van Canetti was typerend, hij vreesde 'n te groot publiek. Adorno: "Ich glaube, daß Sie die Schwierigkeiten einer solchen Diskussion weit überschätzen". In 1969 liep 'n discussie voor Adorno fataal uit de hand.
Toen Adorno Massa & Macht las hoefde de opbouw van dat boek hem niet direct te bevreemden. Maar waar Adorno strikt was, was Canetti intuïtiever. Later kwam Deleuze en Guattari met structuur van rhizoom (wortelstok) in Mille Plateaux. Adorno en Canetti hadden briefcontact maar Canetti hield afstand.
Hij was Arendt (zie Leven Van De Geest, Denken) ook ver voor met haar pleidooi voor de oppervlak ipv de diepte. Voor Kracauer was dat al de norm. Misschien juist omdat vriend Adorno toen, met z'n kop in de muziek, 't profane oppervlak nog over 't hoofd zag. Canetti overdacht 't akoestisch masker.
Wat Benjamin en Lacis met poreus in hun stuk over Napels bedoelden tendeert, via 't vergruizen, 't gebrokene, 't graduele, 't corpusculaire, naar massa: van meer 't verhard gesloten indivudalisme 👇in 't Noorden naar meer 't zacht vloeiende (wezenloze) van spontaan open gemeenschapzin in 't Zuiden.
Hear hear!
3) Zie ook dit: bsky.app/profile/elia...
"The unveiling of author Elias Canetti’s secret archives will revolutionize his work" english.elpais.com/culture/2024...
The Nobel Prize winner’s biographer reveals a few mysteries found in the 30 boxes of letters and diaries to be released in August
2) Zie ook dit: youtu.be/JTs8XpQf9NE?... Denk dat Canetti zijn autobiografie schreef met vooral zijn levenswerk Massa En Macht, zijn centrale obsessie, in zijn achterhoofd. In zijn aantekeningen toonde hij steeds meer schuldbewustheid daar omtrent.
YouTube video by Leo Baeck Institute, New York
1)"De polyglotte geliefden is een buitengewoon originele, prikkelende verkenning van machtsverhoudingen, van de male gaze, en van de manipulatieve eigenschappen van de literatuur" Terechte kritiek op autobiografie Canetti was dat hij belangrijke facetten van Veza's leven als schrijfster wegliet.
2) Veza: "He's the most modern of writers. He could be living today, except that there's no one like him. No modern writer can take him as a model. A modern writer can only hide his head and say: 'Why am I writing? I should hold my tongue.' I didn't want you to hold your tongue. I believe in you.'"