: คิดถึงกันไหมจ้ะ
[ bsky ] ทธ : หายไปใช้ชีวิตมา
[ moment | 12:38 | ห้องพยาบาล ] เห็นอีกคนวิ่งหอบมาแล้วก็รู้สึกผิดหน่อย ๆ แต่ก็ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมต้องรีบมาขนาดนั้น ( แค่ขอให้ซื้อขนมปังมาฝาก เล่นใหญ่มาก .เหม่อ )
( ร้อง…ไห้ 😭😭😭 )
น้ำเสียงคุ้นหูเรียกสติให้รู้ว่าที่ตรงนี้ไม่ได้มีแค่เขาอีกแล้ว ไทยเงยหน้าขึ้นมองฮั่งตี๋โดยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตานองอยู่บนใบหน้า “อ…เอาดิ” แทนที่จะปฏิเสธกลับพยักหน้ารับอย่างลืมตัว ขยับกายจนตัวเองชิดกับเสาไฟให้อีกคนได้นั่งด้วย “ออกมาซื้ออะไรกินล่ะนั่น?” รอยยิ้มเล็กๆ ถูกส่งไปให้ทั้งที่นัยน์ตายังสั่นไหวไม่หยุด ไทยเม้มปากปลายนิ้วเกลี่ยซับหัวตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
( ยังๆ ยังไม่เริ่ม )
แม้ฟังเพียงผิวเผินจะไม่ใช่ประโยคที่รุนแรงอะไรขนาดนั้น แต่กับคนที่ต้องรวบรวมความกล้าในการเข้าไปคุยกลับเป็นประโยคที่ฟังแล้วสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก ไทยยังคงนั่งฟุบหน้าลงกับหัวเข่าตัวเองอยู่อย่างนั้นโดยข้างกายมีไม้ค้ำตั้งอยู่ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาสภาพดูไม่ได้จนต้องยกมือขึ้นมาเช็ดเป็นระยะๆ