: คิดถึงกันไหมจ้ะ

( ร้อง…ไห้ 😭😭😭 )

น้ำเสียงคุ้นหูเรียกสติให้รู้ว่าที่ตรงนี้ไม่ได้มีแค่เขาอีกแล้ว ไทยเงยหน้าขึ้นมองฮั่งตี๋โดยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตานองอยู่บนใบหน้า “อ…เอาดิ” แทนที่จะปฏิเสธกลับพยักหน้ารับอย่างลืมตัว ขยับกายจนตัวเองชิดกับเสาไฟให้อีกคนได้นั่งด้วย “ออกมาซื้ออะไรกินล่ะนั่น?” รอยยิ้มเล็กๆ ถูกส่งไปให้ทั้งที่นัยน์ตายังสั่นไหวไม่หยุด ไทยเม้มปากปลายนิ้วเกลี่ยซับหัวตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

( ยังๆ ยังไม่เริ่ม )

แม้ฟังเพียงผิวเผินจะไม่ใช่ประโยคที่รุนแรงอะไรขนาดนั้น แต่กับคนที่ต้องรวบรวมความกล้าในการเข้าไปคุยกลับเป็นประโยคที่ฟังแล้วสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก ไทยยังคงนั่งฟุบหน้าลงกับหัวเข่าตัวเองอยู่อย่างนั้นโดยข้างกายมีไม้ค้ำตั้งอยู่ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาสภาพดูไม่ได้จนต้องยกมือขึ้นมาเช็ดเป็นระยะๆ

: อย่าว่าแต่น้องไป๋ น้องไทยก็งง 😞😞😞

: สาบานสามนิ้ว ฉันหายไปแอทมิด 2 วีค กลับมาโรงเรียนก็เป็นสีชมพูแล้ว

: หึ เอาอะไรมามี

: จริง

( /ร้องไห้น่าเกลียด )