คุนเรนหาคนเพิ่มด่วน
คุนเดียยยย เค้าคิดถึงมากมาย สาวกแม่ๆยัยโจย้ายกันมานิดเดวเอง🥹
ก้อนเนื้อในอกเต้นระส่ำเมื่อนึกถึงกลิ่นหอมอ่อนๆที่ออกมาจากกายของคนที่เขาเพิ่งเจอ ' ในอดีตอาจพรากจาก แต่ในตอนนี้เขาและน้องๆจะไม่ให้ใครเอาตัวเธอไปจากพวกเขาอีกแล้ว ' — END —
"ถึงตอนนั้นก็ต้องถามความเห็นเจ้าตัวก่อนแหละน้า แต่โจจิคงวอแวไม่เลิกแน่" "ไอ้ลิงลพบุรีนั่นแหละที่น่ารำคาญที่สุดในโลก" ซากุระพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะบินไปข้างหน้า อุเมะส่ายหัวกับอาการปากร้ายที่แก้ไม่หายสักทีของน้องชายต่างสายเลือด
อุเมะขำเมื่อเขาแกล้งน้องชายได้สำเร็จก่อนจะออกไปทางหน้าต่างและบินขึ้นฟ้าไปพร้อมกับซากุระเพื่อกลับไปหาพวกน้องชายที่รออยู่ในปราสาทอีกแห่งและบอกข่าวดีให้ได้รับรู้ "นายหญิงของพวกเรากลับมาแล้ว โจจิต้องดีใจมากแน่ๆ" "วุ่นวายชิบหาย" "อย่างกไปหน่อยเลยน่าซากุระ คาเมะจังคือหัวใจของพวกเรานะ" "เออๆ ไม่ลืมหรอกเว้ย! แค่รำคาญตอนขนย้ายก็เท่านั้น"
คนโตกว่ายกยิ้ม อุเมะมองลงไปยังคนด้านล่างที่กำลังหลับอย่างสบายใจ เขาบินลงไปอยู่ด้านข้างชายหนุ่มและช้อนตัวของโทกาเมะขึ้น ก่อนจะพาไปนอนที่เตียงดีๆและก้มตัวลงไปจูบหน้าผากสวยของคนที่กำลังหลับฝันดี ตามด้วยซากุระที่ก้มลงจูบตรงข้างแก้มนิ่มด้วยใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนจะผละออกอย่างรวดเร็ว "ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนนายก็ยังขี้เขินเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน" "แค่กับเจ้านี่เถอะ!!!"
แต่เขาก็มักจะเผลอหลับข้างนอกอยู่เป็นประจำอย่างเช่นคืนนี้ "พี่ว่าเขาหลับรึยัง?" "นายอยากรู้ก็ลงไปสิ" "กล้าพูด ตัวเองแทบจะกระโจนเข้าหาเขาตั้งแต่อยู่ในปราสาทแล้วด้วยซ้ำ ใจกากว่ะ" "คนขี้เขินอย่างนายที่ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันกันห้ะ ซากุระ" "เหอะ ก็แล้วใครมันจะไปอยากมองหน้าเห่ยๆของไอ้คนเฉิ่มๆตลอดทางแบบพี่ล่ะวะ อุเมมิยะ"
โดยที่โทกาเมะไม่รู้ตัวเลยว่าตลอดเวลาที่เขาได้เหยียบลงบนพื้นปราสาทแห่งนี้ ได้มีชายหนุ่มผมสองสีและชายหนุ่มผมขาวกำลังจ้องมองเขาอยู่ในทุกๆการกระทำจนถึงบ้านของโทกาเมะเอง กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำพอดี เขาทำการจัดเก็บฟืนให้เรียบร้อยและเข้าไปหาคุณพ่อเพื่อช่วยทำอาหาร เสียงหัวเราะสดใสดังออกมาจากตัวบ้าน จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนกลางคืนที่โทกาเมะจะออกมานั่งรับลมดูดาวบนฟ้าก่อนเข้านอน
โทกาเมะเพ่งอยู่นานแต่ก็อ่านไม่ออก แสงแดดสีส้มที่ลอดเข้ามาทำให้เขารู้ตัวว่าควรจะออกไปเก็บฟืนที่เขาตัดทิ้งไว้ได้แล้ว แต่ก่อนจะออกไป โทกาเมะก็หันไปมองโลงศพพวกนั้นเป็นครั้งสุดท้ายและพึมพำกับตัวเองเบาๆ "ขอให้พวกคุณมีความสุขกับชีวิตข้างบนนั้นนะ แล้วก็ขอโทษแทนพวกเขาด้วย..."